Tobruk część 1
24 january 2018 18:39
Czym była bitwa o Tobruk? Kto brał w niej udział? I dlaczego do niej doszło? Tego dowiecie się z tego artykułu. Zapraszam!
Bitwa pod
Tobrukiem to bardzo długa bitwa podczas
2 Wojny Światowej
. Brały w niej udział siły Włoskie w Afryce i Niemiecki Afrika Korps jako siły osi. A po stronie Aliantów siły Australijskie Polskie Angielskie czy nawet Południowo Afrykańskie.
Bitwa o Tobruk
Czas i miejsce bitwy
Czas-10 Kwietnia-27 Listopada 1941 roku
Miejsce: Tobruk Cyrenajka.
Terytorium: Bitwa odbyła się na terytorium libijskim
Przyczyny Bitwy: Główną przyczyna bitwy była ofensywa państw osi na Libię
Wynik Bitwy: Wygrana Aliantów
Przed bitwą
22 stycznia 1941 roku, powiódł się szturm armii brytyjskiej na baze włoską w Tobruku pobliżu granicy z Egiptem. Był to duży cios dla Osi.
Obrońcy
W wyniku Włosko-Niemieckich ofensyw Tobruk stał się miastem oblężonym. Obronę pustynnej twierdzy stanowili: Żołnierze z 9 dywizji Australijskiej 18 brygady i 7 dywizji piechoty także z Australii. Siły obrońców wzmacniały tez 4 pułki artylerii Brytyjczyków 3 brygada czołgów i 18 dywizja Hinduska.
W drugiej połowie Sierpnia siły Aliantów wzmocniły 11 Batalion Czechosłowacki i oczywiście Polska Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich pod dowództwem Gen Stanisława Kopańskiego
Atakujący
Siłami Osi dowodził świetny generał Erwin Rommel
Przebieg działań:
1 Linia Obrony:
Twierdza otoczona była liniami obronnymi, z których pierwsza znajdowała się 15 km. od portu, tworząc coś w rodzaju półkola, którego ramiona oparte były po obu strona portu. Biegł przed nią rów przeciwczołgowy, zasieki z drutu kolczastego i pole minowe. W odległości od 1 do 5 km. za linią znajdowały się dodatkowe stanowiska artylerii przeciwpancernej i polowej.
2 Linia Obrony
Druga linia zbudowana była w oparciu o forty: Pilastrino, Solaro, Airente, Perrone i Marcucci, leżące w odległości 5-6 km. od portu. Zdobycie Tobruku otwierało również drogę na Benghazi.
Siły Osi i pierwsze walki
Zgrupowanie włoskie, znajdujące się w twierdzy, przedstawiało poważne zagrożenie dla sił brytyjskich, dlatego za wszelką cenę postanowiono je zlikwidować. Składało się ono z 22. Korpusu, którym dowodził gen. Pitassi Manella. Już 5 stycznia 7. Brygada Pancerna wyruszyła z Bardii i zajęła lotnisko El-Adem, znajdujące się 25 km. na południe od Tobruku. Następnego dnia 7. Brygada Pancerna zajęła Acronę. 7 stycznia twierdza tobrucka była już otoczona przez: 19. i 16. brygadę piechoty z 6. Dywizji Piechoty, 4. Brygadę Pancerną, grupę wsparcia, oraz 7. Brygadę Pancerną. W następnych dniach zajęto się umacnianiem pierścienia wokół Tobruku. Regia Aeronautica (Królewskie Siły Powietrzne), czyli lotnictwo włoskie, praktycznie nie istniało. Przyczyniły się do tego dotkliwe porażki z początku kampanii afrykańskiej oraz brak lotniska w pobliżu zgrupowania. Oblężenie twierdzy przypominało nieco I wojnę światową, gdzie walki odbywały się w okopach, w których żołnierze przebywali miesiącami.
Warunki życia w Tobruku
Sytuacja humanitarna i warunki bytu wokół Tobruku nie sprzyjały żołnierzom. Ze względu na małą jej ilość, racjonowano wodę (niewiele ponad trzy litry miało wystarczyć na dokonanie prania, mycia oraz po prosu do picia dla jednego żołnierza dziennie). 13 stycznia gen. Mackay zdecydował przełamać obronę włoską w rejonie Bir el-Azazi. Powodem było dokładne rozpoznanie terenu, uznano iż rów przeciwczołgowy jest w tym miejscu nieco płytszy. Obszar ten znajdował się pomiędzy posterunkami R 55 i R 57. W celu odwrócenia uwagi artyleria brytyjska każdej nocy ostrzeliwała pozycje włoskie w różnych punktach. Datę szturmu wyznaczono na 21 stycznia.
Dalsze Walki:
21 stycznia o godzinie 5:40 pododdziały batalionu 2/3 ruszyły do ataku. Posterunki R 54 i R 56 padły łupem atakujących bardzo szybko po krótkotrwałych walkach (natomiast R 57 zajęto bez wystrzału ze strony obrońców). Jedynie R 55 bronił się zaciekle, bo aż pół godziny. W ciągu dwóch i pół godziny zdobyto 21 posterunków. Przeoczono jednak R 62, który poddał się dopiero po oblaniu go mieszanką zapalającą. Batalion 2/2 zdobył 10 baterii dział włoskich w dwie godziny, mimo nie sprzyjających warunków. Obszar batalionów 2/2 i 2/3 wypełniło wkrótce zgrupowanie 1. batalionu pułku królewskich fizylierów
northumberlandzkich, trzech plutonów australijskiego 6. pułku kawalerii zmotoryzowanej i plutonu 3. pułku królewskiej artylerii konnej. Umożliwiło to dalszy atak batalionu 2/3 , który posuwając się na północny zachód, zdobył posterunki
R 52, R 53, R 51, R 49, R 45, R 44.[center]Obszar batalionów 2/2 i 2/3 wypełniło wkrótce zgrupowanie 1. batalionu pułku królewskich fizylierów northumberlandzkich, trzech plutonów australijskiego 6. pułku kawalerii zmotoryzowanej i plutonu 3. pułku królewskiej artylerii konnej. Umożliwiło to dalszy atak batalionu 2/3 , który posuwając się na północny zachód, zdobył posterunki R 52, R 53, R 51, R 49, R 45, R 44.
[/center] O 8:45 19. Brygada Piechoty (bataliony 2/4, 2/8, 2/11) wyruszyła z przyczółka. 2/11 bez problemów dotarł do skarpy za drogą, która była jego celem. 2/4 został ostrzelany przez włoskie karabiny maszynowe, jednak udało mu się dotrzeć do skarpy. 2/8 został ostrzelany z lewego skrzydła, od strony skrzyżowania ich drogi z wiodącą do El-Adem. Batalionowi udało się dotrzeć do skraju górnej skarpy, opadającej tarasami ku zatoce. Celem batalionów stał się teraz fort Solaro (batalion 2/4), fort Pilastrino (batalion 2/8). 2/8 napotkał na swej drodze kilkuset włoskich piechurów oraz 9 czołgów średnich.
Dopiero pojawienie się dwóch czołgów typu „Matilda” zmusiło do odwrotu kontratakujących zaciekle Włochów. Kompanie batalionu 2/8 dotarły do Pilastrino i wieczorem go opanowały. Batalion stracił 104 zabitych i rannych. Batalion 2/4, uderzając na fort Solaro, napotkał na swej drodze grupę czołgów włoskich, które skutecznie powstrzymały dwa działa przeciwpancerne. Fort Solaro nie był broniony, batalion zajął go biorąc do niewoli 600 jeńców. Nie było tam też, jak podejrzewano, dowództwa obrony twierdzy. Dopiero gdy zdobyto gniazdo ciężkich karabinów maszynowych między]Airente i Pilastrino, okazało się, że bronią one wejścia do podziemnych budynków. Jeden z włoskich oficerów oświadczył, iż dowódca obrony Tobruku przebywa w jednym z pomieszczeń, lecz chce się poddać jedynie oficerowi. Pojmano gen. <strong>Manellę</strong>, lecz ten odmówił wydania rozkazu zaprzestania walki. Kontynuowano zatem natarcie. Z kolei rankiem 21 stycznia bryg. Robertson wysłał do miasta dwa transportery opancerzone, w celu rozpoznania sytuacji. Oficer włoski powiedział por. Hennessy’emu z 6. pułku kawalerii zmotoryzowanej, iż ma rozkaz zaprowadzić zdobywców do dowództwa bazy morskiej, gdzie dowódca sił morskich oczekuje, aby się poddać. I tak doszło do sytuacji kuriozalnej i groteskowej – Tobruk został poddany grupie, składającej się z dwóch brygadierów, dziesięciu kawalerzystów i kilku korespondentów wojennych. Admirał Massimiliano Vietina poddał miasto i garnizon, liczący 1500 ludzi, niwecząc włoskie plany obrony.
Kolejne Walki
31 marca 1941 roku gen. Erwin Rommel, dowódca Deutsches Afrika Korps, rozpoczyna ofensywę, której celem jest odbicie Cyrenajki z rąk Brytyjczyków. Dysponuje on 5. Dywizją Lekką oraz włoskimi dywizjami piechoty "Bologna", "Brescia", "Pavia", "Savona" i dywizją pancerną "Ariete". Po drugiej stronie barykady stanęły dwie niepełne dywizje - 9. dywizja piechoty i 2. dywizja pancerna, wspierane przez pomniejsze jednostki. Połączonym siłom niemiecko-włoskim udało się osiągnąć spory sukces, poprzez wyparcie aliantów kolejno z Mersa Brega, Adżedabia, Benghazi i Mechili. Wreszcie Cyrenaica Command (CYRCOM) decyduje się na wycofanie części sił do El-Adem i Tobruku. Niektóre jednostki wykonują odwrót do jeszcze bardziej oddalonych na wschód pozycji opanowanych do tej pory przez żołnierzy sił sprzymierzonych. Alianci pozostawiają w Cyrenajce najsilniejszy punkt oporu w Afryce Północnej, jakim bez wątpienia stała się tobrucka twierdza, jednak z niewielu bronionych w tak charakterystyczny sposób podczas II wojny światowej.
Kontynuacja Walk
Głównym celem dowodzącego siłami alianckimi gen.
Archibalda Wavella była obrona Egiptu. Tobruk miał spełniać rolę straszaka na Niemców i Włochów, którzy na zapleczu frontu zostawiali włoską niegdyś twierdzę. Dodatkowo sytuację komplikował fakt braku obecności większych portów w rejonie Tobruku, a utrzymanie tobruckiego przyczółka przez aliantów prowadziło do znacznego wydłużenia szlaków zaopatrzeniowych Państw Osi. Ponadto część sił Rommla musiała zostać "do pilnowania" załogi miasta, co z kolei mocno osłabiało wojska prące ku granicy egipskiej. 6 kwietnia gen. Wavell zwołał specjalną naradę w dowództwie Bliskiego Wschodu. Postanowiono zastąpić gen. Neame'a na stanowisku dowódcy sił zgromadzonych w Cyrenajce.
Do Mersa Matruh trafiła 7. Dywizja Piechoty, przy czym jej 18. brygadę oddelegowano do Tobruku. Dodatkowo przybyła tam australijska 9. Dywizja Piechoty gen. Morsheada. Wobec potwierdzonych już informacji o dostaniu się do niewoli gen. Neame'a dowództwo w Cyrenajce objął natychmiast wspomniany Lavarack. Do twierdzy przybywały w tym czasie wykrwawione w boju resztki brytyjskiej 2. Dywizji Pancernej i 3. Brygady Zmotoryzowanej. Warto również wspomnieć o wzmocnieniu załogi Tobruku przez trzy hinduskie kompanie saperów i trzy bataliony Libijczyków, którzy zorganizowali się, aby działać przeciw Włochom
W Tobruku znajdowało się 16 dział przeciwlotniczych kal. 3,7 cala, a w sumie artyleria przeciwlotnicza dysponowała 84 działamia (24 ciężkie i 60 lekkich). Żołnierze brytyjscy w pośpiechu uczyli się obsługi opuszczonego w styczniu 1941 roku sprzętu, który zostawili tam Włosi. Okazało się też, iż ekwipunek w twierdzy w większości wypadków nie został zniszczony, a jego używanie możliwe jest po drobnych naprawach. Dodatkowo załoga dysponowała 15 czołgami pościgowymi i 33 lekkimi zgrupowanymi w 1. pułk czołgów oraz 5. pułk czołgów. Na tobruckich lotniskach znajdowały się dwa dywizjony RAF. Jak zatem widać, załoga złożona z 14 270 Australijczyków, 9000 Anglików w jednostkach bojowych oraz 3000 Libijczyków, 3853 Anglików, 1571 Hindusów i 547 Australijczyków na tyłach, mogła efektywnie bronić się przed silniejszym przeciwnikiem, choć obrońcom na pewno doskwierał brak odpowiedniej ilości środków do walki.
Tak zakończyła się pierwsza czesc artykułu o Tobruku i jak podoba się
Podoba się?
Na koniec chce jeszcze wspomnieć o sponsorach naszej gazety oto oni!
Sponsorzy!
-Emhyr van emreis-30 mld $
-Koksowni -15mld$
-st . szer. Dereq II-5mld $
-Jarl Minho SIA-3mld $
-st.kpr. Mateusz Makaruk-1 234 567 890 $
-Smutna Zebra-1mld$
-st.szer rexio38 I 666 666 666 $
-st.szer Litoniaball II-500mln $
-szer Marcin ELOMORTADELO- 4000 $
-Mistrz Yoda- 1 $
-Tu możesz być ty przelewając kwotę do jakiegoś z dziennikarzy pamiętaj aby napisać do redaktora-st.szer HistoRRyk I
ile wpłaciłeś. To ułatwi spis wszystkich sponsorów